O RETORNO DAS HORAS FERINTES(José Manuel Bouzas Blanco)

A chalana avanzaba paseniño mar a dentro, na procura dos raios espidos do sol que lucían refulxentes no horizonte. Canto máis vogaba, semellaba estar máis afastado. O infindo despregábase ante min, de xeito cegador, irremisiblemente engaiolante e fermoso. Entón, púidome o cansazo e detívenme; crucei os remos e limpei as mans, camuflándoas no peto.

O mar en calma golpeaba rítmica e harmoniosamente, aloumiñando o esqueleto da chalana. Esta comezou a xirar sobre o seu propio eixe. De súpeto, sentinme alterado. Tremín e perdín a consciencia, retendo tan só o agudo trino duns cormoráns que me facían compaña aferrados á proa. Fixei a miña vista na dos paxariños e botei unha ollada interior da que quedei prisioneiro.

Cando me decatei estaba máis afastado da beiramar, pero igualmente afastado dese punto radiante no horizonte. Derredor, todo estaba sumido nunha eterna e ameazante escuridade.

Dende entón, o meu maxín xira vertixinosamente, sen permitirme avanzar nin por elo retroceder.

-“Onde estás, meu amor?” Berrei desesperadamente, en tanto un estraño arrecendo me envolveu. Era unha fragrancia allea, pero nin moito menos descoñecida. Decateime que ao meu carón tiña a túa chambra de lá. Con ela enxuguei as miñas bágoas e lembrei, desesperadamente, que no fondo do mar xacía un corpo cómplice e, na superficie, un sentimento de culpabilidade que me illa e a miúdo me atormenta. Un pesadelo máis ancorado na miña existencia; un de tantos, tan diferente e mesmamente semellante a todos os demais que me fan sentir culpable alí onde me atopo.

Naquel intre soou o espertador. Estaba en terra firme e ben plantado. Achegueime á fiestra, descorrín as cortinas e vin, abraiado, escurecerse o firmamento, caer o sol e esmorecer a tarde