O TRATO (Ángeles Madriñán)

 Pendurado dun cravo enferruxado hai un almanaque. Corre o mes de setembro de ano oitenta e un. Esa é a data da miña morte. A cociña é cativa e o meu pai é un home grande, cando el entra enche o espazo. Acéname co queixo cara o improvisado caxato que teño nunha esquina e dime “colle o pau, nena, que imos queimar rastrollos”. El xa arrombou todo o que precisa, uns mistos, barazas e unha fouce. O predio linda co monte de Mouroces, máis aló xa non hai prados, só lendas e tempos fuxidos. Este ano tiña unha boa colleita de trigo, chamamos a máquina de segar que teñen os do Roque, aínda que é un trangallo vello, cobra moito menos que a que teñen os da cooperativa, o malo é que non sega a rentes do chan e quedan uns rastrollos altos e agubiados que mesmo cortan as pernas, hai que andar con xeito para non se rabuñar. Meu pai saca do peto unha navalliña co gume moi afiado e corta xestas e codesos e con eles fai uns brazados que ata coas barazas que trouxo da casa, e dame a min a máis lixeira –colle e ponte detrás de min- advírteme. Risca os mistos e achégalle o primeiro a cana do trigo seco, que prende deseguida, e nuns segundos xa o lume se fai cargo dos rastrollos. Nos esculcamos cara el, coma sentinelas, mirando en fite coa vasoira envaiñada por se o inimigo quere saír do leito, “ ó lume hai que lle ter sempre moito respeto” di o meu pai.

Pero de súpeto o lume colle corpo, érguese violento e préndeme no pelo longo. Sinto arrepíos, o meu pai apágao coas mans e cheira a chamusco e a pel queimada. Estordigo. No ceo grallan as pegas coma preludio dunha pulsión sombriza que nos quere arrecantar nese curruncho. Collemos medo, e batemos con tódalas nosas forzas coas xestas, damos bategadas rabiosas na terra impando co esforzo, petamos. As labaradas non retroceden, estamos perdidos, non vemos máis aló dos nosos corpos, só cinza, terra, e un nó no gorxo. Bagoánnos os ollos.

Penso que o que está a pasar non é real, un pesadelo. Quéimome… de seguro que hai inferno… é este. Dun empurrón o meu pai sácame do ensimismamento e berra con desesperacion “ fuxe, vai pedir axuda, marcha e non mires atrás”. Non reacciono. Acanéame e mírame dun xeito aterrador, “ bule, axiña, tes que saír de aquí, tes que ser ti porque corres coma unha lebre”. Fágolle caso, lisco, xa estou lonxe do carril de entrada, pero hai un presentimento que me morde, dubido en deixalo alí e viro a cabeza, non está só…berran… algo…alguén… tremo. Unha silueta negra, non sei, se cadra é o medo…, e corro, corro, corro canto me dan as pernas, levo as zapatillas queimadas, cheira a goma ardida. As pedras máncanme os pés por baixo, non paro, sangro, pero non me doe. Peto forte co trinquete na portada da primeira casa, abren, fáltame o alento para falar, pero o verme xa saben o que sucede, - ¿onde é?, pregúntame Manuel de Darío, “en Portalaxosa”- aclárolle cun fío de voz. Sigo de porta en porta, e unha recúa de mulleres con sachos, fouces, rapaces con xestas, homes que prenden os tractores e enganchan as cubas diríxense cara o regato do muiño para cargar auga. Repenican as campás, tocan a lume. Faltánme as forzas, non salivo e machigo boralla. A última casa é a nosa, tropezó coa miña nai, que sae coma un lóstrego e revísame o corpo coma se me faltara un anaco, bícame na fronte e somos dúas máis na correntada de xente que bule en dirección ao incendio.

Xa chegan. Atacan o lume dende varios puntos. A auga sae cunha presión salvadora, os peóns apagan os restos nos comareiros, abren regos para facer cortalumes, os rapaces reparten porróns para darlle de beber a todos, a calor abrasa. Busco ao meu pai nese balbordo, enceréllome entre tanta xente, non está…penso no que vin, no que sentín o cómeme o medo. De socate danme os ollos nel, sentado no marco que hai contra o monte, ten os cóbados nos xeonllos e coas mans aberta suxeita a face descomposta e escura. Chora coma un neno, e eu apértoo coma se fora grande. As bágoas abren regueiros claros na pel, escorregan polo pescozo. Non falo. El cala derrotado, e nese intre sei que este ía ser o día da miña morte e que só un trato me acaba de librar dela. O trato dunha vida a cambio doutra. Se ves a morte como eu a vin, saberás que nunca marcha coas mans baldeiras.

A noitiña soan de novo as campás, pero agora tocan a defunto.-

Nota da autora.

 Este relato obtivo un accésit no I Concurso de Relato Curto Agustín Fernández Paz convocado pola Facultade de C.C. da Educación da Universidade da Coruña no ano 2018.-

O meu agradecemento ao xurado que premiou este relato por canto significa para min o que aquí relato. A realidade ás veces dase as máns coa ficción para ser contada. Non podería ser doutro xeito.