CAIXEIRA REPOÑEDORA (Ángeles Madriñán)

Hoxe traballou máis horas que un reloxo. Sae do supermercado e ata lle pesa o bolso que pendura dun ombreiro con desgana.

O día esmorece paseniño, a primavera alonga a luzada e o aire ventea desapracible. Arrefriou moito e a ela ládranlle os pés coa friaxe e as medias de compresión non evitan esa dor punzante nas pernas grosas e varicosas. Xa non é unha rapaza e os anos ben se sabe que non perdoan.

Facer xornada dobre é opcional segundo para quen. Xurxo quedou sen traballo. Como vai dicir ela que non, cando o único soldo que entra na casa é o seu. Camiña de vagar desfrutando o silencio da vila. Bota a man á caluga e refrega nela porque lle parece que ten unha contractura que non se pode permitir agora mesmo. Nese aceno, baixa a cabeza e danlle os ollos nunha presa de luvas usadas. Alguén as guindou na beirarrúa con despreocupación, coma quen baleira as cabichas dun cinceiro cando vai ao volante, sen reparar en que é unha porcallada. Ou mesmo reparando, que de todo hai no mundo!. Xente fozona, incívica que colabora para que aumente o quefacer dos varredores.

-Xa virá quen os limpe- matina ela con carraxe. Non atura a esa xente que trata aos demais con desprezo. Que luxan para que outros teñan que limpar.

-Por enriba de porcos, mofistas- di malhumorada.

Rebusca nos petos do abrigo a chave do coche. Faino como se unha doenza lle impedirá moverse a un ritmo normal. Séntese moi cansa, ralentizada. Cada día cústalle un chisquiño máis enfrontarse ó mundo. A abulia turra dela cara atrás. Terá que lle aumentar ás pílulas, xusto agora que empezara a baixar a dose.

-Merda de bicho- bisba para si.

Leva todo o día coas lentes embazadas. Coa máscara posta, o bafo apousa todo aí, dificultando o seu campo de visión. Non pode pararse a limpalas cada pouco e non se debe tocar a face. Ás veces, máis que ver intúe os produtos que se moven na cinta cara ela. Amoreados ou en ringleira, segundo a habilidade do cliente. Sabe a cegas onde vai o código de barras de cada un. Pásanlle centos polas mans. Un tras outro, sen descanso, na eterna procesión do santo consumo.

Dende que empezou todo isto non consegue durmir ben. Pecha os ollos e segue escoitando o clic-clic das tarxetas de crédito no datáfono. A música da megafonía soa insistente nos soños. Non lle dá tregua.

- Elena, tiene una llamada. Din, don

- Marité, a carnicería. Din, don

- Lola, a caja cinco. Din, don.

O altofalante ceiba ordes de contado. A encargada anda diario á fume de carozo. As vendas multiplicáronse. Ninguén a culpa, tamén ela cumpre ordes.

Sobe ó coche. Bota o bolso para o asento traseiro e arrinca. En dez minutiños estára na casa. Preme o botón da radio pero deseguida a apaga, porque o noticiario lémbralle o que está farta de oír. Só quere recuperar a súa vida. Ver a súa nai, que está soa cos seus noventa anos ás costas. Só quere quitarlle a tristura a Xurxo, que leva sen tirar a barba máis dun mes. Soamente quere bicar os seus sobriños e mercarlles trapalladas.

Ela non escolleu ser esencial, nin heroína, nin deixarlle as bolsas no rechán da escaleira a quen tanto quere. Fai o seu traballo como fixo sempre. É cumpridora. Só precisa unha aperta e deixar de chorar cando o semáforo cambia de vermello a verde sen que ela se decate. O único coche que ten detrás pita insistentemente. Como se fora a algures, cando o mundo está parado. A caixeira-repoñedora esencial tarda en reaccionar uns segundos. Mentres o condutor do Mercedes GLC branco manobra con xenio e cambia de carril, deixándoa atrás cun aceno desprezativo acompañado dunhas verbas que non chega a escoitar, pero case podería repetilas sen temor a enganarse. Antes de chegar ao cruzamento coa rúa Castelao o home xa baleirou as cabichas pola ventá do coche. A cinza voa lixeira coma unha bolboreta negra, semella o suspiro de Lola o dicir con tristura. -Merda e merda!-. Ó tempo que preme o botón do limpaparabrisas que zurricha auga para limpar o po que quedou apegado ó cristal dianteiro