lunes, 29 de junio de 2020

A CITA (Ángeles Madriñán)

—Ti a que pensas que viñeches aquí, non te fagas a parva agora — dio ao tempo que a suxeita con forza. Unha man na cintura e outra na caluga. Sen escapatoria. E o bico tan desexado semella unha imposición. A lingua rastrexa nas enxivías. Está acurralada . Nas poutas.

No rostro do rapaz debúxase unha mestura de impaciencia e excitación. Unha determinación forte que ela nunca vira antes. E decatándose do que sucede, el quere suavizar a orde e levanta unha man baixándolla polo pelo longo, deslizándoa con coidado para que o xesto desvirtúe a dureza do reproche. Pero ese aceno non é convincente .Non serve para borrar o medo que prendeu nela. A intuición que a fai recuar un paso cara atrás, a escasa distancia que a separa da porta do pequeno baño, e coas mans ás costas, como sen querer anunciar a súa intención busca ás apalpadas coa punta temblorosa dos dedos o pecho. Non sabe se aínda está a tempo de dicir que non, pero repite un feble — non, non— Está pálida. Treme visiblemente, sentíndose en certo modo culpable do encerro. Foi a ata alí voluntariamente. —Mira que son parva— pensa para si. Un repentino pudor fai que arranxe a roupa . E nun segundo vírase e sae correndo provocando estrañeza no seu acompañante e entra no salón ateigado, avanzando entre os corpos entrelazados sen facer caso as poucas miradas que reparan nela. No seu torpe e apresurado avance guinda unha silla e apiques está de caer o chan porque está moi esvaradío. Unha pátina de cervexa, xenebra e refrescos verniza a baldosa. Xa na rúa o frío da noite acoitélalle a ferida, é o vómito ábrese paso implacable. @loboferoz virtual, guapo. Quedaran para coñecerse. A festa rematou Carrapuchiña.

martes, 23 de junio de 2020

PUNTO DE PARTIDA (Javier de la Iglesia)

La inhalación fue profunda y muy ruidosa a medida que me incorporaba en la cama quedando sentado solo por unos segundos, pues no se ni como, me vi de pie en el suelo, descalzo y respirando muy hondo y rápido, totalmente agotado. Estaba mareado y ni siquiera distinguía lo que había a mi alrededor porque mi visión era borrosa. Me costaba mantenerme en pie, pero lograba conseguirlo. De sopetón un sudor frío envolvió húmedamente todo mi cuerpo. Demasiado frío. Ahí fue cuando me di cuenta que estaba desnudo. Me abrazaba a mí mismo para combatir la tiritona mientras en medio de mi borrosa visión empezó a aparecer un diminuto punto muy brillante y de él emanaba una luz potente que era lo único que conseguía ver en ese mismo instante.

Una voz susurrada me llamaba. “Ven” me decía, pero yo estaba un poco aterrado, aquella sensación me producía más miedo que otra cosa. Todo era borrosa incertidumbre. Negrura en la que me veía sumido y solo aquel punto brillante al final.

Mis pies empezaron a sentir aquella sensación, como cuando estás en la orilla y el agua del mar se lleva la arena bajo tus pies hacia el interior del océano. Pero allí no había agua por ningún lado, es más, casi ni podía verme los pies a causa de la tenebrosidad, pero sentía como si la resaca me arrastrase mar adentro, hacia aquel punto brillante que se hacía un poquito más grande a medida que me acercaba sin mover los pies. Como si una fuerza invisible me empujase sin yo quererlo, una fuerza invisible que tenía por banda sonora ecos de voces que iban y venían, que se superponían, que a pesar de ser casi susurros rebotaban en mis tímpanos haciendo que me echase las manos a la cabeza para mitigar el dolor que me producían. Algunas de esas voces se me hacían conocidas, pero no era capaz de distinguirlas. Todas me decían lo mismo: “Ven”

Sentía un profundo y agobiante miedo. Quería despertar de aquel sueño, gritar, pero era imposible, parecía que mi cerebro se paralizara en ese punto y me torturaba haciéndome sentir todo lo que pasaba a mi oscuro alrededor sin poder hacer nada al respecto. Aquella oscuridad se estaba clareando cada vez más pues el punto brillante se hacía grande dejando pasar luz a través de él. Y con esa luz venían las caricias acompañadas de las voces que seguían incesantes llamándome. No podía ver nada, pero sentía manos suaves que me acariciaban por todo el cuerpo, arropándome y dándome un extraño calor cada vez que en mi piel se posaban esos roces placenteros que disipaban la humedad de mi frío sudor.

Tuve que empezar a entornar los ojos porque la claridad que venía de aquel punto que cada vez se hacía más y más grande me empezaba a molestar. Notaba que la velocidad con la que avanzaba sin mover los pies era cada vez mayor. Aquella fuerza que se había apoderado de mi me llevaba veloz hacia la luz. Llegó a un punto que todo fue caos. La velocidad, las miles de voces como venidas de los antepasados y las caricias invisibles que daban calor a mi cuerpo, aquella luz que aumentaba en proporción al tamaño del punto que se agradaba por segundos y… todo cesó. La sensación era inmensamente placentera. Me notaba flotar rodeado de una luz cálida y silenciosa en la que me vi envuelto de repente, que no me dejaba ver nada más allá, al igual que la negrura de hacía unos segundos. Pero ahora no era agobio. Era placer, libertar infinita, mucha luz, la temperatura perfecta que mi cuerpo desnudo disfrutaba suspendido en aquella ingravidez era inexplicable con palabras. Mi alma nunca había sentido tal sensación dando vueltas en el aire movida por una fuerza ajena a mí.

Pero todo fue muy efímero. En una de esas vueltas volví a ver un punto. Pero esta vez era negro. Un punto al que aquella fuerza me acercó en cuestión de segundos a la misma velocidad de un rayo. Un punto que se hizo también grande de nuevo y que me tragó, volviendo rápidamente a la oscuridad de antaño llena de voces y frío que poco a poco volvieron a desaparecer hasta llegar otra vez a la habitación. Al punto de partida. Pero esta vez no estaba mareado y podía verlo todo con más claridad, pero en absoluto silencio. Ahora no podía oír, pero si ver la pared blanca frente a la que me hallaba y que nunca antes había visto. Levanté la cabeza. El techo también era desconocido y tan blanco como la pared. Me giré lentamente sobre mis pies descalzos y pude ver lo que había tras de mí. Alrededor de una cama de hospital estaban varios médicos afanándose en su urgente trabajo. Había manchas de sangre en las sabanas y en alguna de las batas de los doctores. Encima de la cama una persona ensangrentada sobre la que luchaban los sanitarios. Nadie parecía haberse percatado de mi presencia allí. Me acerqué con cautela y cuando lo vi me desplomé de manera súbita. El cuerpo accidentado sobre la cama era el mío.

El ruido empezó a sonar de lejos otra vez. Pero ahora no eran las mismas voces de antes. Se oía ajetreo y varias personas hablando. Las caricias de antaño se tornaron en comprensiones sobre mi pecho y las voces se acercaban cada vez más. La luz fue llenando mis ojos poco a poco a medida que los iba abriendo y el dolor empezaba a notarse en todo mi ser. Cuando por fin la luz inundó mis pupilas pude ver, casi encima de mí, a los médicos que resoplaron de satisfacción cuando uno de ellos dijo: “Lo tenemos”

lunes, 15 de junio de 2020

CAIXEIRA REPOÑEDORA (Ángeles Madriñán)

Hoxe traballou máis horas que un reloxo. Sae do supermercado e ata lle pesa o bolso que pendura dun ombreiro con desgana.

O día esmorece paseniño, a primavera alonga a luzada e o aire ventea desapracible. Arrefriou moito e a ela ládranlle os pés coa friaxe e as medias de compresión non evitan esa dor punzante nas pernas grosas e varicosas. Xa non é unha rapaza e os anos ben se sabe que non perdoan.

Facer xornada dobre é opcional segundo para quen. Xurxo quedou sen traballo. Como vai dicir ela que non, cando o único soldo que entra na casa é o seu. Camiña de vagar desfrutando o silencio da vila. Bota a man á caluga e refrega nela porque lle parece que ten unha contractura que non se pode permitir agora mesmo. Nese aceno, baixa a cabeza e danlle os ollos nunha presa de luvas usadas. Alguén as guindou na beirarrúa con despreocupación, coma quen baleira as cabichas dun cinceiro cando vai ao volante, sen reparar en que é unha porcallada. Ou mesmo reparando, que de todo hai no mundo!. Xente fozona, incívica que colabora para que aumente o quefacer dos varredores.

-Xa virá quen os limpe- matina ela con carraxe. Non atura a esa xente que trata aos demais con desprezo. Que luxan para que outros teñan que limpar.

-Por enriba de porcos, mofistas- di malhumorada.

Rebusca nos petos do abrigo a chave do coche. Faino como se unha doenza lle impedirá moverse a un ritmo normal. Séntese moi cansa, ralentizada. Cada día cústalle un chisquiño máis enfrontarse ó mundo. A abulia turra dela cara atrás. Terá que lle aumentar ás pílulas, xusto agora que empezara a baixar a dose.

-Merda de bicho- bisba para si.

Leva todo o día coas lentes embazadas. Coa máscara posta, o bafo apousa todo aí, dificultando o seu campo de visión. Non pode pararse a limpalas cada pouco e non se debe tocar a face. Ás veces, máis que ver intúe os produtos que se moven na cinta cara ela. Amoreados ou en ringleira, segundo a habilidade do cliente. Sabe a cegas onde vai o código de barras de cada un. Pásanlle centos polas mans. Un tras outro, sen descanso, na eterna procesión do santo consumo.

Dende que empezou todo isto non consegue durmir ben. Pecha os ollos e segue escoitando o clic-clic das tarxetas de crédito no datáfono. A música da megafonía soa insistente nos soños. Non lle dá tregua.

- Elena, tiene una llamada. Din, don

- Marité, a carnicería. Din, don

- Lola, a caja cinco. Din, don.

O altofalante ceiba ordes de contado. A encargada anda diario á fume de carozo. As vendas multiplicáronse. Ninguén a culpa, tamén ela cumpre ordes.

Sobe ó coche. Bota o bolso para o asento traseiro e arrinca. En dez minutiños estára na casa. Preme o botón da radio pero deseguida a apaga, porque o noticiario lémbralle o que está farta de oír. Só quere recuperar a súa vida. Ver a súa nai, que está soa cos seus noventa anos ás costas. Só quere quitarlle a tristura a Xurxo, que leva sen tirar a barba máis dun mes. Soamente quere bicar os seus sobriños e mercarlles trapalladas.

Ela non escolleu ser esencial, nin heroína, nin deixarlle as bolsas no rechán da escaleira a quen tanto quere. Fai o seu traballo como fixo sempre. É cumpridora. Só precisa unha aperta e deixar de chorar cando o semáforo cambia de vermello a verde sen que ela se decate. O único coche que ten detrás pita insistentemente. Como se fora a algures, cando o mundo está parado. A caixeira-repoñedora esencial tarda en reaccionar uns segundos. Mentres o condutor do Mercedes GLC branco manobra con xenio e cambia de carril, deixándoa atrás cun aceno desprezativo acompañado dunhas verbas que non chega a escoitar, pero case podería repetilas sen temor a enganarse. Antes de chegar ao cruzamento coa rúa Castelao o home xa baleirou as cabichas pola ventá do coche. A cinza voa lixeira coma unha bolboreta negra, semella o suspiro de Lola o dicir con tristura. -Merda e merda!-. Ó tempo que preme o botón do limpaparabrisas que zurricha auga para limpar o po que quedou apegado ó cristal dianteiro

lunes, 1 de junio de 2020

MOZART INVISIBLE (Javier de la Iglesia)

El hall del Magnun era asombroso. Lujo y opulencia parecían definirlo. La recepcionista vino hacia mí y me preguntó el nombre para confirmar que estaba en la lista de invitados.

- Valentina Greesly, de Marylin Monroe.

Así me había dicho mi viejo amigo Reinaldo que me presentase. Con mi nombre y el de la cantante que eligiese. De esa manera se registraban todos los invitados. La recepcionista anotó y me condujo al gran salón del hotel donde se celebraba la fiesta. Abrió la puerta y me hizo pasar deseando que disfrutase de la velada.

¡Qué maravilla! Siempre me habían gustado las fiestas temáticas y Reinaldo siempre hacia una el día de su cumpleaños. Este año la temática elegida era cantantes o personajes relacionados con el mundo musical. Desde la puerta vi a un montón de gente caracterizada. ¡Anda! también había venido el presidente, como Sinatra. Era íntimo amigo del cumpleañero.

Bob Marley, Tina Turner, Celine Dion, The Weekend con su característico pelo, Marilyn Manson con su ojo blanco, Dita von Tees…. Y como no, el anfitrión vestido de su favorito: Elvis. No podía ser de otra manera. Todo un clásico. Todos mis amigos estaban bajo esos personajes, pero mi atención la cautivó un hombre de mediana edad, el único que se había decantado por la música clásica. No lo conocía, pero su caracterización de Wolfgang Amadeus Mozart era impresionante. Me quedé embobada mirándolo mientras él me saludo caballerosamente con la cabeza al darse cuenta que mis ojos descansaban en él.

- ¿Quién es el que va de Mozart? – pregunte a Reinaldo después de abrazarlo y felicitarlo dándole mi regalo.

- No he visto a ningún Mozart – me contestó frunciendo el ceño.

Me giré para señalarlo, pero no estaba. Miré en todas direcciones entre la gente y nada.

- ¿Cómo no has podido verlo? Su disfraz es de lo mejor – le recriminé con si fuera obvio que tenía que haberse percatado.

- Valentina, acabas de llegar y ¿Ya te hizo daño el ponche? – me soltó riéndose mientras otro amigo lo arrastraba para saludar a su mujer.

Volví a mirar y no lo vi. Creo que estaba demasiado cansada, pero… ¿Tanto como para ver cosas que no existían?

Me dirigí a la mesa para servirme el ponche que no había tomado aunque Reinaldo pensase que sí. Cuando iba a coger la copa, una mano se interpuso a la mía. ¿Puntillas en la manga? Mire hacia su cara y ahí estaba el desconocido Mozart sirviéndome él mismo mientras me decía:

- Que tenga buena velada señorita. La fiesta va a ser… - hizo una pausa poniendo redoble de tambor en su voz y acabó diciendo - …interesante.

Se dio media vuelta y se alejó. No. No estaba tan cansada como creía. Me dirigí a mis amigos y le pregunté a Sharon, alias Dita von Tees aquella noche, si lo conocía:

- ¿Qué Mozart? – me preguntó como si estuviese loca.

- El que está ahí… - mi voz enmudeció mientras me giraba comprobando que había vuelto a desaparecer.

- Llevo aquí más de una hora y no he visto a ningún Mozart – aclaró mi amiga.

Necesitaba agua en la cara. Salí hacia el baño con paso apurado dudando de si mi mente estaba totalmente lúcida aquella noche. Entré en el aseo y me refresqué la cara convenciéndome de que no estaba viendo alucinaciones mientras tiraba el ponche por el lavabo. Respiré hondo y me miré al espejo diciéndome mentalmente “deja de sudar”. El sofocón me había provocado un calor excesivo.

Cuando salí ahí estaba. Me froté bien fuerte los ojos y seguía estando, pero lo que veían mis pupilas hizo desbocar mi corazón. El hombre vestido de Mozart sacaba una pistola de su levita y apuntaba al presidente de la nación. Antes de que pudiera soltar mi grito se oyó un disparo atronador que rebotó en el techo.

Todo el salón se unió en un grito y se convirtió en una jauría corriendo en todas direcciones apelotonándose la gente en las esquinas. La escolta del presidente actuó. ¡Tarde! Rodeó el cadáver y cerró todas las salidas. El caos era infinito.

Abrazada por mis nervios busque con la mirada, pero el desconocido Mozart había desaparecido de nuevo. Todos miraron hacia mí que me había quedado totalmente sola en medio del salón pues no había podido mover ni siquiera un pelo de mis pestañas.

En cuestión de minutos aquel imponente salón, con un cadáver tapado por un mantel, se llenó de policía que nos interrogaba. Les dije lo que había visto pero me tomaban un poco por loca porque nadie, absolutamente nadie, había visto aquel hombre en toda la noche. Solo yo parecía haberlo observado y solo llevaba allí vente minutos. Fue entonces cuando comprobaron en el registro de invitados. Efectivamente si había un Mozart en la lista, y resultaba ser, nada más y nada menos, que el director del hotel. Él también estaba invitado a la fiesta pues era amigo de Reinaldo.

- Pero no vino. Por lo menos aún no. Yo no lo vi por aquí – dijo el anfitrión – y si, estaba invitado. Pero ni me avisó que no vendría ni apareció.

Sacó el móvil y enseño una foto de él. Si, era el mismo que esa noche iba vestido del gran compositor, pero solo lo había visto yo. Para los demás parecía ser invisible.

Ante mi histeria, la policía lo llamó a su casa. Todos los presentes estábamos atentos a la conversación, rodeando al agente que estaba al teléfono

- Si. ¿Está segura?... ¿A qué hora?... comprendo… ¿Pero estaba invitado a la fiesta no?... bien... ¿Y el disfraz está en su casa?... ¿Cómo?... ¿Está completamente segura de lo que me está diciendo? Entiendo. Perdone las molestias señora. Comprenda que era totalmente necesaria esta llamada. Buenas noches.

El policía colgó mirándonos con la cara un poco descompuesta. Todos estábamos atentos y ansiosos por una explicación pues solo habíamos podido oír al agente, pero no lo que a él le decían a través del teléfono.

- El director del hotel ha muerto hace tres hora y cuarto en su casa cuando se disponía a salir para la fiesta. Acaban de certificarlo. En el momento de la muerte vestía el disfraz de Mozart. Aún lo lleva puesto.