10 de maio. Xa só quedan seis días para que cumpra tres anos.
Despois de pasar a tarde na casa do seu mellor amigo, recollino á noitiña. Cando saímos á rúa a falsa temperatura de primavera fixo que me decatara que o neno ía moi desabrigado. Namentres fixen o ademán de axudarlle a vestir a cazadora achegámonos ao paso de peóns.
- Papá! – exclamou emocionado e algo apresurado ao ver que nos agardaba na outra beira da avenida
- Papá, papá!
- NON CRUCES! - gritei eu tentando suxeitar angustiosamente a capucha - NOOOOOOOON…! – berrei con pánico sentindo que a vida escorregaba por un anaco de tea.
(…)
Un forte golpe.
A súa cabeciña contra o retrovisor.
Unha freada.
Un xiro inesperado cara o medio da estrada.
Outro golpe no asfalto a un metro de distancia.
Gritos da xente.
O arrepiante ruxido dos freos.
Máis gritos da xente. Expectante.
Silencio.
(…)
O tempo parado no reloxo.
A suor nas mans.
O latexo desbocado no peito.
A gorxa de area.
A cabeza que estala.
O intre no que todo cambia.
O precipicio.
A culpa afiada…
Chorar. O milagre de chorar!
A aperta infinita.
Estarrecedor.Bravo
ResponderEliminarMoitísimas grazas!
EliminarRelato onde a emoción se dosifica coma se se tratase dun contagotas: frases moi breves, puntos e aparte son recursos que favorecen este xeito de contar que acompasa a respiración ao ritmo agónico de saber se a vida se abre camiño.
ResponderEliminarGrazas! qué fermosura de análise!!
EliminarDios!! Pódese sentir a desesperación dun mínimo intre. Que mal o pasei lendo. Tan mal que fai que o relato sexa extremadamente bo. En poucas lineas fas que os nervios se poñan de punta.
ResponderEliminarMoitas grazas!!! Menuda satisfacción conseguir ese efecto!
Eliminar