O XIRO (Úrsula Duarte)

10 de maio. Xa só quedan seis días para que cumpra tres anos.

Despois de pasar a tarde na casa do seu mellor amigo, recollino á noitiña. Cando saímos á rúa a falsa temperatura de primavera fixo que me decatara que o neno ía moi desabrigado. Namentres fixen o ademán de axudarlle a vestir a cazadora achegámonos ao paso de peóns.

- Papá! – exclamou emocionado e algo apresurado ao ver que nos agardaba na outra beira da avenida

- Papá, papá!

- NON CRUCES! - gritei eu tentando suxeitar angustiosamente a capucha - NOOOOOOOON…! – berrei con pánico sentindo que a vida escorregaba por un anaco de tea.

(…)
Un forte golpe.
A súa cabeciña contra o retrovisor.
Unha freada.
Un xiro inesperado cara o medio da estrada.
Outro golpe no asfalto a un metro de distancia.
Gritos da xente.
O arrepiante ruxido dos freos.
Máis gritos da xente. Expectante.

Silencio.

(…)

O tempo parado no reloxo.
A suor nas mans.
O latexo desbocado no peito.
A gorxa de area.
A cabeza que estala.
O intre no que todo cambia.
O precipicio.
A culpa afiada…


Chorar. O milagre de chorar!
A aperta infinita.