AS MULLERES QUE HAI EN MIN (Ángeles Madriñan)

Vaia por diante que eu son moi chorona. Choro por calquera cousa. Choro nas películas. Nas vodas. No aniversario da avoa Lita. Choro porque si. E choro porque non. Co paso dos anos e o peso da vida por veces asáltame unha canseira moi vella que me paraliza producíndome unha forte dor no peito. Disque eso se chama somatizar. Eu que sei. Teño dabondo con loitar para convertir as bágoas nun salvavidas que me baleire de lixo e non nun labirinto emocional de autocompadecemento. Así vou trampeando. E gracias.

O malo de ser autónoma e que non podes facer outra cousa que chorar. De impotencia. De rabia. De desgaste. Así un día e outro tamén. Todo antes de vender a prezo de saldo a túa suor e dedicación e fechar a porta coa derrota apegada ao lombo. Non serías a primeira, nin moito menos a última. A morea de negocios locais que botaron o ferrollo é longa coma a fileira do paro a que vas ir parar. Si ohh, ven coñeces o conto, pero antes has botar a alma pola boca se fai falla.

Hai días nos que es quen de coutar o pranto. Nos que facendo un exercicio de vontade esfregas a cara coa auga fría da billa e ata dirías que che gusta a muller que ves. Reflectirse nos espellos e autoanalizarse ás veces é todo un. Coma unha operación automática na que conclúes : - coma sempre eu turrando da vida. Domesticando a fraxilidade emocional de cada espertar con café negro e moito, moito azucre. A vida xa é agre dabondo. Nonsi? – Dis para os teus adentros.

Convénceste a ti mesma, triste, silandeira, con tino de non espertar a familia que durme allea a túa psicoanalise chafulleira sen diván. Durmén alleos ao teu pánico. Engules unha pilula de lorazepán e deseguido un grolo de café morno que de seguro non harmonizan moi ben. Éche o que hai. Precisas da química e da cafeína a partes iguais. Neses días xorde en ti unha muller forte. A que sempre fai xirar a roda. A que arranxa. A que amaña. A que avia. A que arromba. A que atura o que teña que aturar con ise conformismo feminino que nos enxertan no berce. A que resiste as lerias todas do mundo. A que igual da merendas e apertas que rifa para endereitar o que se pode torcer en calquera intre no que ti estás ausente nesas longas xornadas laborais de dez horas. De luns a domingo. – Puto Nadal-.
Choras porque si. Porque te esclaviza.
Choras porque non. – Porque non compredes en domingo!.
Esto non hai quen o ature. Consumismo de merda. Regaládelle tempo, joder. Ese que eu non teño. Regaládelle tempo ós fillos, á parella. Á vos mesmos. Á vós mesmas. Non hai mellor agasallo.- Dilo en voz alta co convencemento de quen sabe do que fala. De quen ceiba o que lle proe na gorxa.

Hai outros días nos que conforme escoitas o pitido estridente do espertador aparruñando polas paredes do cuarto, érguese contigo unha muller que te fagocita. Coma se foras un corpo oco. Un oso sen médula. Dispoñible para ocupalo e dirixilo o seu antollo coma un monicreque. Días como o de hoxe que che chega o pedido das bolsas. Tres mil nada menos. E a cor de teu anagrama non é a correcta. E tes que remoelo porque sabes que sería unha faena devolvelas por unha insignificancia. E ti non es así. Ata miras con zuna para a cor azul “Venecia” que nada che fixo co seu irritante matiz máis claro que o que habitualmente empregas. Días que chaman da xestoría para advertirche que estás gastando de máis. Que te andes con ollo ou non vai haber Deus que cadre as contas. Días nos que chove a auga toda do inverno e a vila parece durmida e nin rata che entra pola porta. Días nos que volve soar o mesmo teléfono porque un proveedor de contabilidade minuciosa e interesada che reclama unha factura que xa pagaches. Días nos que se funde un dos focos que ilumina o escaparate que fica chosco contra o vidro escuro. E se sobes os chanzos da escaleira para amañalo vanche estoupar os miolos. Ris coa desesperación. Ti apegadiña o chan, pola vertixe que sintes. E a naúsea a vestir os beizos. Corpo a terra. A cuberto. Hoxe disparan a dar e non che quedan forzas. Non es quen de deixar de chorar outra vez. Unha vez máis. E reflexionas con desacougo – Merda de choio. Quen me mandaría ser autónoma – Pero de socate a muller que loita ven no teu rescate e nun falar bisbado diche – mañá e outro día. Doutras peores saímos. Desta tamén. Ti sábelo -. E fas as paces contigo mesma. Por non te mancar máis. Pero se alguén se lle ocorre falarche de ser emprendedora. Sentíndoo moito vasllerabenar as ilusións. Ensinarlle a cara oculta da lúa. A que non sae nos xornais. A que vai por dentro. A que antes abrolla nun relato que nunha noticia.