miércoles, 27 de marzo de 2019

O PORTAL DO CASTRO (Javier de la Iglesia)

Estar en Castrolandín sempre é relaxante e inspirador. Neste lugar me atopo, sentado nunha pedra baixo unha árbore invernalmente espida, mirando dende aquí arriba o pobo de Cuntis, terra fermosa e acolledora na que me sinto un pouquiño adoptado pois meu pai naceu por estos lares, sacando da mochila a que as veces é a miña compañeira de escapadas: a miña libreta dos relatos.
E como galego que son, son galegofalante, algo do que me sinto realmente orgulloso ainda que non adoito escribir na nosa lingua. Pois hoxe apetéceme facelo. Será a máxia que se respira aquí arriba no castro de Castrolandín a que me anima a escribir no idioma da terra que veu como eu chegaba a este mundo.

O PORTAL DO CASTRO

Saín coa única intención de deixar que o son do ar guiase as rodas do meu coche e aquí me atopo aparcado. Nada máis abrir a porta puden respirar a brisa fresca desta tarde de inverno. Resulta ser pura e limpa aquí arriba. Era una verdadeira fermosura ver estes restos arqueolóxicos que evocaban a pasado. O son do río que pasa máis abaixo fai que este lugar pareza máis máxico ainda.

Nunca estivera aquí a pesar de oir falar deste sitio. Era tan fermosamente solitario que invitaba a quedarse tirado na herba esperando a que as estrelas aparecesen na bóveda celestial.

Subidas e baixadas do terreo alternabanse entre estas pedras milenarias e miles de recovecos bonitos formaban este lugar bañado polo frio vento. E descubrindo todos os recunchos, un especialmente bonito chamou a miña atención nunha das partes máis escondidas, preto duns piñeiros nunha das ladeiras. Era como unha entrada a unha especie de mina, un burato no terreo medio tapado por unha especie de planta autóctona. Achegueime. O solo ali era de terra, nada de herba. Apartei a planta e mirei hacia dentro alumando ca luz do móvil. Parecía ser un pasadizo profundo e escuro que invitaba a entrar e explorar, cousa que fixen. A medida que avanzaba o son da brisa deixaba de oirse e parecía respirarse un aire cargado e especial.
Pronto non tiven necesidade de levar a linterna do móvil pois os meus ollos acostumáronse e a cova parecía albergar unha especie de rara e tenue luminosidade. Estaba empezando a sentir unha especie de mareo, como se empezase a entrar nun estado de trance no que parecía sentirme flotar, que me angustiaba pero seguía invitándome a quedar, oindo sonidos, como se milleiros de persoas pasasen o meu lado, pero o certo e que non había ninguen. Empecei a oir voces, voces de xente entonando unha especie de canto como se me atopara nun aquelarre. Os nervios empezaron a facer mella en min, pero seguía andando máis adentro como se unha forza sobrenatural me arrastrase. E de repente empecei a velo, borroso, como se estivera nun estado de sopor extraño e confuso.
Rodeándome empezaron a aparecer seres extaños, uns elfos que se despegaban das paredes e me elevaban no aire levándome máis e máis adentro, nas profundidades do castro. Non era dono do meu corpo cando vin aparecer aquel fermoso lugar. Todo era luz e paz a pesar de haber miles de seres que se reunian en torno a una muller vestida de longo con flores formando a súa longa melena. Era unha fermosa fada á que todos adoraban. E sen saber cómo, pois seguía a ver todo borroso, facíase un corredor polo que os elfos me levaban en voandas ata aquela máxica muller. Vinme diante dela de pé. Acercouse a min e susurou algo que non puiden entender a causa de todos aqueles seres un pouco extraños que seguían entoando unha especie de canto murmurador.

Aproximouse máis e colleume as mans. Nese momento unha enerxia moi forte e agradable recorreume o corpo e sufrín unha especie de visión. Dun momento a outro atopeime noutro lugar descoñecido, rodeado dunha mesta natureza, nun lugar moi agradable onde había un gran lago. Do medio das augas vin sair a fada cunha persoa espida nos seus brazos. Achegueime. As pernas empezaronme a fallar cando vin que a persoa que levaba nos brazos era eu. Estaba durmido no colo daquela muller que flotaba no medio do lago. De pronto aflorou un home de longa barba cunha caracola de pedra na súa man. Encheuna con auga e tirouna por encima de min mentras a fada decia: “Ven a nós”

A sensación de verme dende fora do meu corpo era algo moi inquietante e agobiante.

Cando aquel home acabou de botarme a auga de caracola de pedra, a muller acercou os seus beizos os meus e soprou. Nese momento abrín os ollos e levantei lixeiramente a cabeza mentras ela entoaba unha especie de rezo. E dito isto, faloulle as miles de persoas pequenas que foron aparecendo de entre as preciosas especies vexetais de aquela fermosa natureza:

* Demos a benvida ó novo membro da nosa comunidade.

E todos gritaban en señal de acollida mentras eu miraba, fora de min, o meu corpo nos brazos da fada.

* Cruzando o umbral decidiches non volver atrás. Todo empeza de novo para ti – díxome a máxica muller.

Entón gritei e sacudin as mans fortemente. Aquel lugar desapareceu e volvin a estar na cova, diante de aquela muller que me acababa de soltar as mans. O medo empezou a encherme como se substituise o sangre do meu corpo. Ainda que volvia a sentirme naquel sopor, empecei a andar hacia a entrada agarrándome nas paredes. Miles de elfos volvían a separarse das pedras que formaban aquela especie de mina, aprecendo da nada. Impedíanme o paso facéndome tropezar. Un son moi forte invadía os meus oídos. Todo era angustia e dor na cabeza, visión borrosa no medio daqueles seres que non me querían deixar sair. Empezaba a costarme respirar cando vin a luz ó fondo, a entrada. De pronto, os elfos paráronse e deixáronme avanzar sen traba, co meu andar atontado e torpe. E a medida que me acercaba a entrada da cova, ésta parecía alonxarse. Era imposible chegar. Asi botei horas ata que caín no chan rendido e escoitei unhas campanadas…

Abrin os ollos. Estaba tirado na herba. Incorporeime respirando o ar da cima do castro metras oía as campanadas da igrexa do pobo que estaba ó fondo. Suspirei tranquilo pero ...Cando me quedei durmido? Levanteime un pouco aturdido e seguin volteando o castro inspeccionando o que ainda non vira e sacando o medo do corpo.

Cando xa estaba chegando o final da miña visita, vin un recuncho que se me facía familiar: a entrada á cova do soño. O meu corazón empezou a latexar forte de novo a medida que me acercaba. Cheguei a un punto onde non había herba, so terra. Vin no chan una marca dunha pisada co mesmo debuxo da miña bota. Puxen o pé encima. Encaixaba a perfeccion. O suor aflorou. Acerqueime a entrada con moito coidado de non cruzar. Alumei co móvil e vin que algo brilou no chan como dous metros adentro. ¡Non podía ser! Mirei a man dereita. A pulseira de aceiro que levo sempre non estaba posta. Estaba tirada dentro da cova. Separeime hacia atrás dun salto, paralizado, oindo o rumor do rio de máis abaixo.
 Sequei o suor da frente e dispuxenme a alonxarme de ali. A marchar. E cando xa me dera a volta, do interior da cova saiu unha voz susurrada con eco:

“Volverás”

miércoles, 20 de marzo de 2019

AS MULLERES QUE HAI EN MIN (Ángeles Madriñan)

Vaia por diante que eu son moi chorona. Choro por calquera cousa. Choro nas películas. Nas vodas. No aniversario da avoa Lita. Choro porque si. E choro porque non. Co paso dos anos e o peso da vida por veces asáltame unha canseira moi vella que me paraliza producíndome unha forte dor no peito. Disque eso se chama somatizar. Eu que sei. Teño dabondo con loitar para convertir as bágoas nun salvavidas que me baleire de lixo e non nun labirinto emocional de autocompadecemento. Así vou trampeando. E gracias.

O malo de ser autónoma e que non podes facer outra cousa que chorar. De impotencia. De rabia. De desgaste. Así un día e outro tamén. Todo antes de vender a prezo de saldo a túa suor e dedicación e fechar a porta coa derrota apegada ao lombo. Non serías a primeira, nin moito menos a última. A morea de negocios locais que botaron o ferrollo é longa coma a fileira do paro a que vas ir parar. Si ohh, ven coñeces o conto, pero antes has botar a alma pola boca se fai falla.

Hai días nos que es quen de coutar o pranto. Nos que facendo un exercicio de vontade esfregas a cara coa auga fría da billa e ata dirías que che gusta a muller que ves. Reflectirse nos espellos e autoanalizarse ás veces é todo un. Coma unha operación automática na que conclúes : - coma sempre eu turrando da vida. Domesticando a fraxilidade emocional de cada espertar con café negro e moito, moito azucre. A vida xa é agre dabondo. Nonsi? – Dis para os teus adentros.

Convénceste a ti mesma, triste, silandeira, con tino de non espertar a familia que durme allea a túa psicoanalise chafulleira sen diván. Durmén alleos ao teu pánico. Engules unha pilula de lorazepán e deseguido un grolo de café morno que de seguro non harmonizan moi ben. Éche o que hai. Precisas da química e da cafeína a partes iguais. Neses días xorde en ti unha muller forte. A que sempre fai xirar a roda. A que arranxa. A que amaña. A que avia. A que arromba. A que atura o que teña que aturar con ise conformismo feminino que nos enxertan no berce. A que resiste as lerias todas do mundo. A que igual da merendas e apertas que rifa para endereitar o que se pode torcer en calquera intre no que ti estás ausente nesas longas xornadas laborais de dez horas. De luns a domingo. – Puto Nadal-.
Choras porque si. Porque te esclaviza.
Choras porque non. – Porque non compredes en domingo!.
Esto non hai quen o ature. Consumismo de merda. Regaládelle tempo, joder. Ese que eu non teño. Regaládelle tempo ós fillos, á parella. Á vos mesmos. Á vós mesmas. Non hai mellor agasallo.- Dilo en voz alta co convencemento de quen sabe do que fala. De quen ceiba o que lle proe na gorxa.

Hai outros días nos que conforme escoitas o pitido estridente do espertador aparruñando polas paredes do cuarto, érguese contigo unha muller que te fagocita. Coma se foras un corpo oco. Un oso sen médula. Dispoñible para ocupalo e dirixilo o seu antollo coma un monicreque. Días como o de hoxe que che chega o pedido das bolsas. Tres mil nada menos. E a cor de teu anagrama non é a correcta. E tes que remoelo porque sabes que sería unha faena devolvelas por unha insignificancia. E ti non es así. Ata miras con zuna para a cor azul “Venecia” que nada che fixo co seu irritante matiz máis claro que o que habitualmente empregas. Días que chaman da xestoría para advertirche que estás gastando de máis. Que te andes con ollo ou non vai haber Deus que cadre as contas. Días nos que chove a auga toda do inverno e a vila parece durmida e nin rata che entra pola porta. Días nos que volve soar o mesmo teléfono porque un proveedor de contabilidade minuciosa e interesada che reclama unha factura que xa pagaches. Días nos que se funde un dos focos que ilumina o escaparate que fica chosco contra o vidro escuro. E se sobes os chanzos da escaleira para amañalo vanche estoupar os miolos. Ris coa desesperación. Ti apegadiña o chan, pola vertixe que sintes. E a naúsea a vestir os beizos. Corpo a terra. A cuberto. Hoxe disparan a dar e non che quedan forzas. Non es quen de deixar de chorar outra vez. Unha vez máis. E reflexionas con desacougo – Merda de choio. Quen me mandaría ser autónoma – Pero de socate a muller que loita ven no teu rescate e nun falar bisbado diche – mañá e outro día. Doutras peores saímos. Desta tamén. Ti sábelo -. E fas as paces contigo mesma. Por non te mancar máis. Pero se alguén se lle ocorre falarche de ser emprendedora. Sentíndoo moito vasllerabenar as ilusións. Ensinarlle a cara oculta da lúa. A que non sae nos xornais. A que vai por dentro. A que antes abrolla nun relato que nunha noticia.


lunes, 11 de marzo de 2019

PASEOS NOCTURNOS (Javier de la Iglesia)

Salí a pasear otra vez de madrugada impulsado por el insomnio que sufrimos los que pasamos los días y las noches en soledad. El sonido nocturno del mar era algo que me relajaba en exceso. Y otra vez estaba ahí, como una aparición, vestido o vestida de negro. Nunca había sabido si era hombre o mujer, real o fantástico, un fantasma o una persona de carne y hueso. Lo había visto varias noches cuando salía a pasear, siempre de lejos. Nunca me acercaba porque en el fondo me inspiraba un poco de miedo. Las leyendas que contaban las viejas del pueblo no hacían más que azuzar mi imaginación y aterrarme cada madrugada que lo o la encontraba paseando por la orilla.


Las historias decían que en la mansión de las altas torres vivía un alma errante que salía por las noches a pasear y que nunca de día se había visto por las calles.


Yo, que nunca hacia caso de leyendas urbanas. Yo, que me reía de aquellas viejas supersticiosas, me hallaba parado en la arena mirando aquella figura casi espectral, que siempre que veía en mis paseos nocturnos conseguía acentuar el poco miedo que en mi existía.


Se giró y me miró. Era la primera vez que estaba tan cerca de mí y pude apreciar sus rasgos. Su rostro era bello y muy blanco, sus ojos claros en exceso y sus facciones suaves y delicadas. Algo había en él que me inspiraba terror y adicción a la vez. No pude distinguir si era hombre o mujer. Demasiado bello y pulido para ser hombre y demasiado rudo a la vez para ser mujer. Lo cierto es que despertó en mi algo inquietante, atrayente, adictivo, pasional y sin quererlo comencé a andar hacia aquel ser sin sacar la vista de sus casi transparentes ojos azules. Parecía haberme abducido y yo seguía su posesión sin poner traba. Llegué hasta… ¿Él? ¿Ella? No sé, estábamos con los rostros casi pegados y surgió una pasión enfermiza y oscura que me arrastraba a sus brazos. Se sentó en la arena y me arropó como a un niño. Nunca me había sentido tan bien como en su regazo. Acercó los labios a mi mejilla y la besó. Estaban fríos, pero eran suaves. Sentía su respiración en mi piel, viajando desde mi pómulo hasta mi cuello y de pronto sentí sus dientes penetrar en mí. Los ojos se me abrieron momentáneamente como nunca antes y absorbí una bocanada del aire frio de la noche. Todo mi cuerpo sufrió una plenitud que nunca había experimentado y un fluir de energía que nunca había tenido. Placer, placer extremo y oscuro. Había algo muy pasional, erótico, crepuscular en aquel contacto que me llenaba mortalmente de vida. Todo mi cuerpo parecía despertar a algo nuevo. Los ojos se me entornaron mientras duró aquella vivencia placentera.


Un suspiro salió de lo más profundo de mí y cuando abrí los ojos ya no estaba aquel… ser ¿Hombre? ¿Mujer? ¿Real? ¿Irreal? No lo sé. Lo único que sé es que cuando me mire en el mar iluminado por la luna, el reflejo que me devolvió era a mí mismo resplandeciente, lleno de vitalidad y energía, pleno, con el rostro más pálido que nunca, mis ojos verdes más brillantes que el sol y la marca de una mordida vampiresa en el lado izquierdo de mi cuello.

lunes, 4 de marzo de 2019

ARENAS MOVEDIZAS (Javier de la Iglesia)

1894

La revolución de Piérola había dejado Lima sembrada de cadáveres. Podía dar buena nota de ello. La revuelta de los pierolistas contra las tropas del presidente Cáceres no hizo otra cosa que dejar incertidumbre en todas partes del país en estos años de final de siglo. A consecuencia de esto mucho de los habitantes del Perú, más en concreto de la capital, abandonaban el país, y entre ellos allí me hallaba yo en el puerto de Lima, esperando a coger el barco. Solo con dos cosas en las manos: un billete con destino a Europa, lugar que nunca iba a llegar a pisar, y una maleta con todo lo que me había quedado del pasado y me hacía falta para el futuro: una soga.

Qué triste era despedirse de tu tierra natal con solo una maleta cargada con todo lo que necesitabas y pesase tan poco. Lo que si pesaba eran todos los recuerdos, muchos de ellos buenos pero aniquilados por los fatales acontecimientos finales. Me había quedado solo en el mundo. Y no hacía más que preguntarme porque Dios había sido tan infinitamente cruel al llevárselos a ellos y dejarme solo a mí. Llevaba dos cuchilladas clavadas en el corazón con las palabras “hijos míos”, un profundo corte llamado amor y miles de rascaduras con los nombres de todos aquellos que tenían un lugar en él.

Antes de subir la escalerilla mire atrás, con la tonta esperanza que nos hace creer en los milagros, pensando que volverían a aparecer para decirme que no me fuese, pero lo único que encontraba era a miles de peruanos, que, como yo, huían del terror de los acontecimientos hacia un mundo desconocido esperando encontrar algo mejor. Qué triste es partir sin que haya nadie que pueda despedirte.

Una vez en el vapor, me arrime a la barandilla de cubierta y me quede con la mirada absorta hacia tierra adentro sintiendo el leve movimiento del barco.

* ¿Viaja solo? – oí a mi lado.

Sin sacar los ojos de donde los tenía conteste un triste “Si”. Cuando volví la vista, había un hombre mayor a mi lado, con miles de historias vividas acumuladas en las miles de arrugas que formaban su rostro:

* Si – volví a decirle mirándole a sus ojos hundidos que casi no se veían a causa de lo bajo que llevaba el sombrero.

Aquel hombre no sabía que toda mi familia y amigos, a consecuencia de los acontecimientos, se habían quedado tras una placa en la que rezaba la apocalíptica frase “Descanse en paz”
Me di media vuelta y empecé a andar por cubierta para llegar a mi camarote. Ya cuando llevaba unos pasos oí la misma voz:

* Siempre hay un camino.

* Es difícil andarlo cuando uno se mueve en arenas movedizas – le conteste volviéndome – pero sé que rumbo toma mi camino. A eso he venido – dije mientras volvía a avanzar entre los demás pasajeros.

La noche se cerró ya en alta mar. Cogí mi maleta con todo el ligero equipaje que llevaba y salí de mi compartimento dirigiéndome a cubierta. Me pegué a la barandilla oyendo el sonido del mar que tanto me gustaba. Era el lugar perfecto. En medio del océano en la oscuridad de la noche, solo, sin que nadie me viese. Dejé la maleta en el suelo y la abrí. Saqué la gorda cuerda ya preparada y la sostuve en mi mano mientras una amarga lágrima recorría mi mejilla mirando a la soga y viéndola como mi única solución de futuro. Agarré la barandilla y la zarandeé, comprobando que era lo suficientemente firme para aguantar con mi peso. Respire hondo por última vez, un suspiro dedicado a todos aquellos que quedaban tras la mortuoria placa. Mire al cielo estrellado envuelto por la fría brisa del océano y en ese momento se me vinieron a la mente las palabras de aquel viejo señor que también parecía viajar solo. Retumbaban en mi cabeza una y otra vez, oyéndolas cada vez más alto: “Siempre hay un camino”

¡Un camino! Mis pies no sabían andarlo. Las arenas que pisaba no se llamaban estabilidad. Busqué las tres estrellas que más brillaban en el cielo y curiosamente las encontré juntas, parecían abrazarse entre ellas y lanzar un destello especial cuando las localicé. Les dedique una triste sonrisa y tres lágrimas corrían abrazadas por mi mejilla de nuevo. Volví a respirar hondo mientras miraba la gorda cuerda y…… en un acto impulsivo tiré la soga por la borda, viendo cómo se alejaba flotando en el agua. Un último pensamiento me hizo ver la frase de otra manera “Siempre hay un camino”

Tal vez mañana las arenas bajo mis pies se vuelvan firmes.