PRONUNCIAR O MEDO (Ángeles Madriñán)

O vídeo leva apenas unha hora colgado na rede. Foi reproducido mil cincocentas veces. Ducias de likes pero tamén algún polgar cara abaixo. A muller mira á cámara inqueda, como se deixase translucir a súa intención de fuxir antes de que remate a mensaxe. De principio a modulación da súa voz e cauta, case medorenta. Dubida pero comeza a falar:

Hai moitas clases de medo. Tantas coma maneiras de experimentalo e maneiras de infundilo. Tantas coma mulleres que o contan. Tantas coma mulleres que o calan. Deseguido aperta os beizos nerviosa e de socate berra con toda a forza da súa caixa torácica: “dillo”, “dillo a quen maltrata” . Agora a voz soa segura, sostén o ollar fixo nun punto afastado e comeza a pronunciar o medo.

Hai medos derrotados que arrastan os pés e tropezan coa baldosas frías da cociña. (Esnafrar un cóbado. Romper un brazo ou mesmo unha perna.)

Hai medos domésticos afeitos ás rutinas.( Desprezos, humillacións.)

Hai medos salvaxes empreñados de borralla que sementan a podremia arredor de si. ( Insultos, empurrróns.)

Hai medos en código morse, feitos de tatexos e verbas entrecortadas de súplica.( Censura do pensamento e da expresión.)

A enumeración segue o seu curso coma unha torrenteira, arrastrando canto temor atopa o seu paso, colle pulo, esquece un antes e baléirase por ter a posibilidade dun despois.

Hai medos expectantes como de gatiño a papar leite, temeroso de que alguén lle quite a taza. (Pasar sen comer, sen cear.)

Hai medos infames, cirúrxicos, que estirpan o fío fino da esperanza. (Cortes en partes do corpo non visibles.)

Hai medos con ínfulas que se alimentan nas barras dos bares co alento dos indiferentes. (Falta de apoio da sociedade e incomprensión.)

Hai medos anicados que dormen agochados no hórreo, no cuarto dos nenos co pecho por dentro. Medos que trousan a friaxe da noite toda. (Imposibilidade de conciliar o sono.)

Hai medos que restrinxen o perímetro de liberdade, o vermello dos beizos, o longo das saias, as agullas dos tacóns.( Control do movementos e da vestimenta.)

Hai medos espidos nos que a pel delata as mans invasoras dos homes. (Cicatrices.)

Hai medos mortos de medo que xibran cada vez que o teléfono pregunta onde estás?.( Obsesión, celos e control.)

Non hai cousa máis fácil que meter medo. Non ten mérito ningún. Ata eu pequena coma unha faba, insignificante coma un garavanzo, sei facelo. Ves o meu medo aquí agatuñándome pola gorxa para saír de min. Velo? Porque eu vexo o teu medo ao verme pronunciar o medo diante do mundo.



Nota da autora: Este carta recibiu o segundo premio no XVI CONCURSO DE CARTAS “DILLO A QUEN MALTRATA” 2019 que convoca o Concello de Lalin co gallo do Día Mundial contra a Violencia de Xénero que se celebra o 25 de novembro. O ano 2018 pechou cun total de 47 mulleres asasinadas e 39 orfos. Visibilizar este serio problema é unha obriga de todos e tamén dende a escrita debemos loitar por cambiar as cousas amosando o noso firme compromiso. A VIOLENCIA DE XÉNERO EXISTE. ESCRIBAMOS SOBRE ELA. DÉMOSLLE VOZ.

“Cuando deje de llover” (María Soliño.)

Biografía María Soliño.




María Soliño (1974), nació y creció en Vigo, mirando la ría de su ciudad. Diplomada en Trabajo Social, especializada en Igualdad de Género, en 2016 cursa la Cátedra de Responsabilidad e Innovación Social de INDITEX/UDC y un año más tarde, termina un Máster en Coaching para la Transformación y Procesos de Cambio.

Comprometida con la Igualdad, la libertad y los derechos de la mujer, actualmente compagina su actividad como consultora social, docente y escritora.

Autora también de una columna semanal de opinión, de corte feminista, #PORELLAS en Diario do Támega, www.diariodotamega.es.


Cuando deje de llover es su primera novela, ambientada en su Vigo natal, en la que narra la historia de una mujer que se ve enfrentada a sus creencias, a sus miedos y a los prejuicios de la sociedad. Todo su mundo se tambaleará poniendo a prueba su fortaleza interior.
Una novela valiente y arriesgada que no dejará indiferente al lector.



SINOPSIS: “Cuando deje de llover”


Marina Estrada, 46 años. Madre y esposa feliz. Enamorada de su marido y con éxito en su profesión. Una mujer con carácter y que sabe lo que quiere.

Un encuentro fortuito sacude su vida, provocando un tsunami de acontecimientos que dan forma a una novela trepidante con un final sorprendente.

Esta es la historia de una mujer fuerte y valiente que no tiene miedo de vivir. Una mujer que prefiere recordar a imaginar. Una mujer libre… Pero la libertad siempre tiene un precio.

Una novela atrevida y descarnada sobre las relaciones, el amor y el sexo. Y tú… ¿Cruzarías la línea?

MÉRCORES CON M DE MENSAXE (Susana Perol)

Dende fai un tempo cada mércores de cada semana na cruz da parafarmacia de Mi Bebé A Estrada as mensaxes coma agasallos suspendidos no aire, quedan a cargo do viandante xeneroso que ergue a mirada e le paseniño, letra a letra. Quen as escribe só quere crear un espazo de reflexión, unha pausa coa palabra. Dende a palabra deter ritmo frenético da vida.
Velaí unha escolma dos Mércores con M de mensaxe para todos os lectores deste blog, para todos os que camiñan pola rúa Xusto Martínez e se deteñen á altura do número sete simplemente a ler. Grazas por adicarme ese minutiño. Hai poucas cousas máis valiosas que o tempo.


ANTOLOXÍA DOS MÉRCORES
- Non sei cantos lapis de cores terás, pero pintas moito na miña vida.
- Coñecinte, e a orde dos factores si que alterou o produto.
- Paseime “tres pueblos” queréndote.
- Se me trouxeches de cabeza é normal que poña o teu mundo patas arriba.
- Tanto preocuparse pola costa de xaneiro e resulta que era de baixada.
- Cada relixión cre no seu deus. Eu como te adoro rézoche a bicos.
- Entrena duro ata que teñas maniotas no cerebro. O resto só é modelar unha figura!
- As marcas están en Mi Bebé, o estilo márcalo ti.
- Non sei quererte sen pasarme da _____________________________ .
- De ilusións demasiado altas, nacen decepcións de vertixe.
- Ves o vaso medio baleiro? Escolle un máis pequeño. Velo medio cheo? Elixe un de tubo.
- A ti que sempre miras e ves: por persoas lendo coma ti, hai persoas escribindo coma min.
- Escribir é ese xeito de acariñarte que eu teño.

O XIRO (Úrsula Duarte)

10 de maio. Xa só quedan seis días para que cumpra tres anos.

Despois de pasar a tarde na casa do seu mellor amigo, recollino á noitiña. Cando saímos á rúa a falsa temperatura de primavera fixo que me decatara que o neno ía moi desabrigado. Namentres fixen o ademán de axudarlle a vestir a cazadora achegámonos ao paso de peóns.

- Papá! – exclamou emocionado e algo apresurado ao ver que nos agardaba na outra beira da avenida

- Papá, papá!

- NON CRUCES! - gritei eu tentando suxeitar angustiosamente a capucha - NOOOOOOOON…! – berrei con pánico sentindo que a vida escorregaba por un anaco de tea.

(…)
Un forte golpe.
A súa cabeciña contra o retrovisor.
Unha freada.
Un xiro inesperado cara o medio da estrada.
Outro golpe no asfalto a un metro de distancia.
Gritos da xente.
O arrepiante ruxido dos freos.
Máis gritos da xente. Expectante.

Silencio.

(…)

O tempo parado no reloxo.
A suor nas mans.
O latexo desbocado no peito.
A gorxa de area.
A cabeza que estala.
O intre no que todo cambia.
O precipicio.
A culpa afiada…


Chorar. O milagre de chorar!
A aperta infinita.