VISIÓNS (Javier de la Iglesia)

Este relato está inspirado historias que oín por terras ben cercanas e que me tocan un poquiño de cerca xa que teño bastante relación con elas. Os contos oidos sobre casos reales por Arcos de Furcos, que medo me dan e tanto me gustan, servíronme de inspiración para sentarme un dia escribindo sobre esto e desfrutar un anaquiño da miña humilde afición.


- ¡Ai Filomena que arrepío me entrou! ¿Seica non oiches o que dixo Manolo de Virtudes cando mirou para o finado?
- Cala Tinucha ¡cala! Subeu unha cousa por min arriba que fixo que se me puxeran os pelos de punta. Pero disque non é a primeira vez que o di. Antes polo menos calaba pero agara solta a lingua de mala maneira.
- Si, xa oin. Din que a ve dende sempre pero nunca decía nada. Tes razón. Pero quedou todo o mundo cortado. ¿Ti oíches ben?
- Claro que oín Tinucha. Ben claro o deixou. Dixo que ben pronto. E seica nunca se equivoca.
- ¡Peta na boca Filomena! Non quero nin pensalo. E mira. A señora María está sacando outra vez o rosario. ¡A estas horas! ¿Pero cantos levamos xa ó longo da noite?
- Se empeza outra vez vamos pola cuarta. ¡No, se este non vai para o ceo dereito non será por falta de rezo!
- Pois eu marcho antes de que empece. Voume lavar un pouco e darlle de comer os animais. Dentro de unas horas volvo polo que faga falta. Nestes momentos é cando hai que botar a man os veciños.
- Eu irei dentro dun anaco que teño a casa máis preto. Vémonos nun momento.
Tinucha levantouse da silla poñendo ben o mandil. Pasou polo lado do cadaleito aberto e botoulle unha mirada de reollo ó defunto mentres se acercaba a viuda.
- Sabeliña, voume un anaquiño á casa. Volvo nun par de horas para o que se necesite.
- Vai muller. Ahora xa non se lle fai nada aquí, pero… foi a ultima noite – dixo a muller do falecido con certo tono de pena - Vai tranquila e toma o tempo que che faga falta que nós arreglamonos ben. ¡Ai non sei como vos hei de pagar ós veciños todas as molestias!
- Muller non hai nada que pagar. E estos favores por desgracia logo se devolven.
- Dios queira que non nos teñamos que devolver pronto – dixo a vuiva mentres lle agarraba as mans a Tinucha – vai muller vai, e descansa un pouco que xa bastante fixestes polo dia.
- Volvo nunhas horiñas.
Tinucha saiu da habitación que se habilitara para o velatorio e pasou entre os homes que estiveran toda a noite na palleira. Atravesou a eira da casa e saiu polo portal ó camiño. Pronto amencería. Había una bretema baixa que se iluminaba pola lúa dándolle un pouco máis de claridade a noite que estaba un pouco fría. A muller cruzou os brazos sobre o estomago agarrando a toquilla de lá negra e arroupouse para facerlle fronte o fresquiño típico da noite cando xa está a dar as ultimas patadas a escuridade. Empezou a andar e foise metendo hacia a congostra. Os loureiros que tapaban aquela corredoira profunda dende o alto restaban a claridade da lúa. Ó lonxe oiuse ouvear un lobo, na cima do monte. Tinucha sentiu como se lle encollía a caluga nesa sensación de medo perigoso mentres unha fría brisa e a néboa mesta se lle colaban entre as pantorrillas que non lle tapaban a saia. Estaba acordándose das palabras de Manolo de Virtudes cando entrara onda o cadaleito mirando para o defunto: “Máis cedo que tarde, non ha tardar moito en haber outro. E é de ben preto” Por aquelas terras había moita xente que gustaba de falar de mortos e aparecidos nos velatórios. Metía o medo no corpo de escoitalos.
A muller estremeceu a medida que andaba hacia a casa. Ali quedaba tamén na palleira Manolo cos demais homes. Todos dixeran adiós cando ela marchaba facía uns minutos menos él. Ainda non chegara á metade da corredoira cando empezou a sentir un frio que se lle metía máis nos ósos. A cada paso que daba, apretaba máis a toquilla e encolliase ca fresca e co medo. Estaba desexando que se acabase aquela corredoira chea de brétema esa noite na que as pupilas lle xogaban malas pasadas vendo sombras na escuridade que non exitían. Apurou un pouco o paso pero algo a fixo frenar.
- ¡¡¡Tinucha!!!
Quedou parada. Alguén a chamara pero non podía ser o que acababa de oir. Recoñecera perfectamente a voz de quen dixera o seu nome, case susurrando pero con sonoridade. Non podía ser. Era a voz do finado que ainda estaba sobre terra. Do home de Sabeliña, do veciño que morrera ese mesmo día. Ela encolleuse apretando os brazos ó redor do seu estómago. Sentiu como se se lle desfixera o moño do rixidos que se lle puxeron os pelos todos do corpo. Deixouse levar polo calafrío e pensou “¡Bo! Deixate de medos. A culpa é toda de Manolo de Virtudes” e sigueu o paso entre a baixa néboa nocturna que case lle tapaba os pés.
- ¡¡¡Tinucha!!! – volveu sentir a mesma voz comprobando que era a mesma que oirá antes, ainda sendo imposible.
Acelerou máis o paso, case correndo iba cando volveu a sentir por terceira vez o seu nome da nada, da mesma voz do recen finado, pero esta vez sentiu como se llo dixese diante da cara, pegado a ela, sentindo o alentó desa voz no súa propia faciana.
- ¡¡¡Tinucha!!!
Quedou paralizada. Xa estaba no final da congostra e xa se vía a luminosidade da lúa a través da brétema que facia máis densa a noite.
E nese mesmo instante empezou a notar un profundo olor a cera e a oir uns rezos entre murmullos e lamentos. Lentamente xirou a cabeza e case se lle saen os ollos das órbitas. Ó principio da congostra veu como avanzaba hacia ela unha procesión de xente vestida de branco encabezada por alguén que traía una cruz abrindo a tétrica comitiva. O frío acentuouse, sobre todo dentro do corpo de Tinucha. Quedou totalmente inmóvil. Entre a basta néboa avanzaban hacia ela. Eran varios, con túnicas largas e encapuchados. A ningún se lle via a cara. Todos miraban hacia o chan. A pesar de que ningún portaba velas, si había un gran olor a cera. A cada paso que avanzaban, máis alto oía os murmullos, como se fosen rezando, pero sen entender o que dicían. Tinucha quería correr pero algo lle paralizaba os pés. Pouco a pouco foi chegando ata ela. Diante camiñaba alguen ca cabeza baixa, como todos, portando unha cruz e un caldeiro cheo de auga. Xusto cando éste chegou a altura da muller parouse e levantou a cabeza facendo que a Tinucha se lle descompuxese por completo o rostro. Debaixo de aquela túnica branca con capucha que levava a cruz, había una muller que tiña a mesma cara dela. Miraronse uns segundos e a procesión seguiu avanzando pasando por diante da arrepiada Tinucha, sentindo un frío aire deixaba tras de si a santa compaña, que sigueu o camiño mezclándose ca brétema ata desaparecer por completo.
A muller empezou a correr morta de medo e temblando coma un flan ata que chegou a súa casa, entrando e dando un portazo que alertou ó seu home, que se levantou. Cando a veu en semellante estado de descomposición e nerviosismo arrimada a porta preguntoulle:
- ¡Ai Xesús Tinucha! ¿Qué che pasou?
- ¡¡¡¡Que vin a santa compaña Adolfo!!!!
- ¡Bueno! ¿Xa estivo Manolo de Virtudes no velorio non? – dixo volvendo para a cama.
A muller ergueuse e pasou a man pola frente como sacando o medo do corpo. O certo é que quedara ben cansada despois daquela visión. Decidiu ir para a cama xunto co seu home un anaquiño, antes de volver para a casa do defunto.
Deixouse caer rendida no leito e pronto se lle cerraron os ollos a causa do cansancio. O que non sabía Tinucha e que nunca máis os volvería a abrir