“A todas as mulleres
do pasado, do presente e do futuro
que sufriron, sofren e sufrirán
Non agardedes a que aparezan as pantasmas.”
Antía Yáñez “Senlleiras”
A muller matina en que a vida é rutina, canseira, esfacharse cada mencer coa mesma luz que aburata na persiana un día tras outro. Fóra cae unha balloadiña fina, que lonxe de limpar, enzoufa no vidro no seu maino escorregar. Un refoleo alporiza as húmidas follas que tapizan a beirarrúa. Estarrícase sen ansia, adurmiñada no caloriño do leito, demorando o momento de erguerse para non coincidir na cociña. ¿Cando se torceron tanto as cousas? Non atina a concretalo, só atura o resaibo de bicos insípidos e o siso a martelar na acordanza daquel amor que virou neste inferno. Até que un bocexar e un bater de portas interrompe o seu pensar. Pasa os dedos polo desleixado cabelo e viste con desgana a luída bata ó tempo que mete na punta dos pés as zapatillas de feltro vellas. Achégase a ver o que pasa.
O home, coa cara descomposta pola trasnoitada e a bebedela, ladea a testa cando a ve entrar e cuspiña pola boca canta orde lle reforza o devezo de ser ruín, canto mal lle encerella a lingua, canta blasfemia ripa do santoral. Todo cun adobío dun alento acedo, pegañento que a anoxa na cercanía do berro que lle lanza coma unha bategada -parva, que sempre fuches unha parva- e séntase sen
remorsos e bótalle un grolo ó café negro, hoxe sen azucre, porque ela non lembrou compralo. Mentres ela fica de pé, cos cóbados pegados ó corpo, acaroada ó moble onde xa remexou todo e non atopou nin chisca de azucre para encarar esta tempestade. Un sobre deses que che dan no bar, e que ás veces gardaba no bolso, sería un amarre. Pero as cousas miúdas é o que teñen, aparecen cando lles dá a gana e hoxe non é día propicio. Cavila e atura porque ela ben sabe que él é moi seu - e non é tanto pedir tomar un café como Deus manda, hostia, que nunca estás ó que tes que estar. Trosma-. Aséstalle cunha normalidade estarrecedora.
Descarga nela toda a zuna que lle sae do peito. Un rancor vello e posesivo amparado na autoridade que lle dá a súa condición masculina aguzada na de ser –o que trae os cartos a esta puta casa namentres ti rañas as pernas e andas a gastar en peperetadas, tendo como tes esto feito un cortello-. Dío ó tempo que acena co queixo nun xesto de reprobación e guinda cos restos do café por riba do mesado –limpa iso, cona, que é o que tes que facer-.
Ela devece por liscar de alí, pero agarda porque as pernas cambelas non son o mellor recurso para fuxir de ningures e mira de esgueira coma unha vulgar rapatundas que sabe que non hai tobo onde gorecerse, nin carreiro de fuxida que non o encabuxe aínda máis. Caladiña coma un peto, non sexa que lle zorregue unha labazada ou lle afinque un empurrón que lle endereite o siso, como di el. Por iso, só agarda con paciencia a que se vaia como fixo sempre dende fai unha década. Deseguida escoita o pecho da porta e estalica o pescozo para que os ollos lle confirmen a degoxada partida. Enxuga as bágoas e, entre arfada e arfada, dubida ó padexar cos polgares 0… de novo fica
indecisa 1... 6… . 016, chega o final, onde antes nunca chegara. Escoita unha voz amábel, segura, que contrasta coa dela, que treme. Baleira nesa descoñecida confidente canto lle rabuña por dentro, ceiba a dor a mans cheas, o medo, o desazo de non ser ningúen, o baldeiro e, de súpeto, é como unha mura que se esboroa porque expulsou o xabre velenoso que arrexunta o seu ser.
Cando preme o botón vermello para cortar a conversa sinte como se sacara os pés dun bulleiro. Atordada como está polas pílulas que toma para durmir, rastrexa na parte superior do armario onde garda as sabas con bordado de fío, a cubertería da voda e outras chilindradas do enxoval que quedaron ancoradas no tempo da mocidade do que nada queda. Pousa a man sobre a maleta azul e algo balorenta e turra dela para abaixo. Apértaa contra o peito, coma se fora o resto dun naufraxio, a táboa que aboia e que lle ha de permitir manterse a flote. Non hai volta atrás, ao redor todo é auga e ela leva unha pexa de vergoña, cobardía, necesidade, medo e ata un chisquiño de amor que lle quedou encerellado no ventrículo. ¡Vai ti saber porque logo de tanto desprezo!
-Se cadra é verdade que son algo parva-, cisma para si mesma. De socate escoita un renxer de escaleiras acompañado dun respirar de carraspeira e deixa de furgar na culpa. Ás présas volve colocar a maleta no seu refuxio apuxando nerviosa cos cotobelos.
Deseguido ábrese a porta. É Ramón, que esqueceu as chaves do coche. O cuspe atóalle a gorxa ó decatarse de que co apuro quedaron no chan os adhesivos de embarque a México da lúa de mel que estaban prendidos na asa da maleta. Fica paralizada, coa lingua trabada e unha
acedume que mesmo lle da náuseas. O medo é un vello compañeiro ó que non se acostuma, ademais ela nunca se arrepuxera á vontade do seu home. Non sabe o que vai ser. Ten botado choradeiras, ten arrastrado carautas de tristura e silencios, pero nunca foi quen de lle levar a contraria. Ramón é un home groso, corpulento coma un toro de carballo e sobrado de xenio que goberna canto lle queda cerca. É o que hai.
Lampéxanlle os ollos coma un felino e, sen embargo, vira coma un lóstrego o seu proceder bravo. Achégase a Carme e apértaa cun aloumiño manso ó tempo que lle di nun falar bisbado – vólvete para a cama que aínda é cedo e descansa que non tes boa cara- Á noitiña cando volva heiche traer un deses doces de mazá que venden na de Currás que tanto che gustan. ¿Non si, miña raíña?.
Na infinda chantaxe que conduce sempre á reconciliación, Carme fai un leve movemento en sentido afirmativo acompañado duna apertar de beizos con vocación de sorriso e que só chega a ser un aceno triste. Seguro que viu os adhesivos no chan e, por un instante, o medo cambiou de bando. O temor ó abandono, a soidade ou simplemente a perder o mando. Nese intre comprende que as cousas nunca cambian… nunca, por máis oportunidades que lles deas. Pero rexe o medo e desexo de sobrevivir a partes iguais e agocha o seu descubrimento con aleivosía.
En canto ten a seguranza que lle proporciona o ruxir dunha ruidosa arrancada, na que a agulla sobe ó tolo, e o tubo de escape semella a cheminea dun fumeiro, abandona o posto de vixía na ventá. Mete con determinación o neceser e catro mudas nunha bolsa de lona,
desas que mercas nos supermercados co afán de batallar contra o plástico. Rebusca nos caixóns e garda no bolso a documentación que pensa que pode precisar. Non quere máis. Só fuxir. Bulíganlle por dentro un milleiro de formigas.
Xa fóra no descanso da escaleira, de costas á porta da que foi a súa casa, fica un intre fatigada e pensativa, cando lle dan os ollos no seu pobre enxoval de fuxida. Pousada no chan hai unha desgastada bolsa rotulada cun eslogan dunha cadea alimentaria que se fixo moi popular. Ela sorrí ó pensar no paradoxo que supón o tecido escapelado da parte inferior, que fai que únicamente se poida ler con claridade unha única palabra VIVAMOS. Do resto só queda unha caligrafía que semella un borrancho. E, co presentimento de que a súa vida comeza de novo, sae á rúa co camiñar lizgairo de quen sabe que tomou a decisión que lle convén. E di para os seus adentros - vivamos -.
