jueves, 4 de febrero de 2021

EL SECRETO (María Jesús García Carbia)

 Ya llegó la Navidad, Alex está muy feliz porque se encuentra adornando el árbol junto a su abuela Hortensia y su madre Sofía. Cuando terminen, van a colocar el Belén en la mesita que está al lado de la ventana. Esta ventana, desde la cual se ve la nieve, es el sitio favorito de Alex para sentarse y pensar cuando se siente solo e incomprendido. 

Después de comer, junto con su abuela, escribirá la carta a los Reyes Magos; Alex siempre disfruta mucho ese momento, aunque este año su felicidad es doble; presiente que esta vez su regalo será, por fin, el que tanto deseaba. Ese secreto que tanto lo asustaba y debido al cual lo estaba pasando tan mal, ya lo había compartido con su abuela. El primer paso ya estaba dado. 

Una vez terminan de redactar la carta, tan mágica, dirigida a sus Majestades de Oriente, Alex se dirige a depositarla en el buzón, quiere ser uno de los primeros en mandarla. 

Llegó el día 6 de Enero de 2019, Alex estuvo toda la noche despierto, no pudo conciliar el sueño, las horas no pasaban y estaba cada vez más nervioso. Con el primer rayo de sol, se pone en pie y baja corriendo las escaleras, hasta llegar junto al árbol, que tenía muchos regalos debajo. Alex solo se fija en su madre, que tiene una gran sonrisa en su cara, se abrazan y le entrega un sobrecito; le pide que lo abra y, al hacerlo, Alex no se cree lo que ve. Dentro del sobre, hay una tarjeta, hecha por su madre, que simula un carnet de identidad y el nombre que aparece escrito en dicha tarjeta es el de: Alejandra. Desde la puerta del salón, su abuela observa la escena con gran emoción. El regalo que tanto deseaba Alex había llegado en un día mágico; ahora que su madre aceptaba la realidad, lo demás no importaba.

 Un año después, Alejandra está feliz. Estas navidades, Alejandra desea que la sociedad la respete, al igual que lo hacen su familia y sus amigos; pero vamos paso a paso y todo llegará. Posiblemente, la situación actual sirva para concienciarnos y para que todos nos respetemos más.

lunes, 1 de febrero de 2021

DESEXO DE NADAL (María A- Firulas)

 Aquela maña Xián espertou moi canso, non puido durmir moito porque non deixaba de pensar en que xa quedaba moi pouco para a noite de reis, e sabia aos seus 7 anos a importancia de esa noite tan máxica.

Levaba meses esperando polo único regalo que de verdade desexaba, aínda que todos lle preguntaban el non llo quixo dicir a ninguén, a súa nai todas as noites antes de durmir dicíalle “Xián xa queda menos para o Nadal, que lle vas pedir os reis magos??”Xián quedaba ficando cara a súa nai e sorría , despois pechaba os ollos e facíase o durmido.

Así pasaron os días, unha tarde o seu avó Ramiro levouno ao Centro Comercial, pasearon, miraron moitos escaparates e incluso entraron nunha tenda de xoguetes, o avó cada pouco preguntáballe “ves algo que che guste ?” el negaba coa cabeza, aínda que miraba todo con moita cobiza.

Aquela mesma noite antes de quedarse durmido, abriu o caixón da mesilla, sacou unha caixiña de metal, dentro había un papel moi dobrado, desdobrouno con moito coidado e podíase ler a palabra:

“Rodrigo”

No mes de maio Rodrigo o seu mellor amigo tivera que marchar do pobo, seica non tiñan para comer (algo que Xián non podía entender moito),e o seu pai encontrara traballo na cidade.

Así que o único desexo de Xián era volver ver a Rodrigo, para xogar durante horas mentras a nai de Xián lles preparaba enormes bocatas de chourizo.

miércoles, 27 de enero de 2021

O NADAL (María del Carmen Nogueira Tallón)

 Pasado o trauma inicial do coronavirus, o encerro físico, a liberdade nas redes, o egoísmo duns poucos, a solidariedade de tantos e a incerteza de todos, cruzamos o verán e non demos recuperado a confianza nas nosas vidas.

Cando aínda o ánimo estaba fóra de combate, a nosa familia foi sorprendida por outra labazada vital: o noso fillo de trinta e tres anos e con tres cativos esperando polo seu liderado, é sorprendido por un mal privado: unha masa maligna localizada no mediastino, unha zona que vén sendo como un gran cruce de vías dunha cidade superpoboada e onde os órganos vitais buscan acubillo. Supoño que por iso as sesións de quimioterapia que necesita son dificilmente soportables.

O mes de decembro está a punto de deixarse caer. Haberá que poñer a árbore (deixamos o Belén para mellor ocasión) e teremos que ir pensando nos agasallos porque Papá Noel e os Reis Magos disque van vir de igual maneira: compraremos á carreira para non permanecer máis de quince minutos dentro dunha tenda ou por internet arriscándonos ás devolucións que tanto incomodan.

Non obstante, neste ano fatídico, a lotaría de Nadal estanos a sorprender (afeita como está a facer o que lle da a gana) e asegurou que esta vez perde a banca e gaña o cliente. Traeranos tres vacinas contra o bicho e un resultado esperanzador dun TAC. Non nos desanimemos porque este ano a ilusión vén en formato CIENCIA.

Feliz Navidad!!

Agata Triste

martes, 26 de enero de 2021

UN NADAL ATÍPICO ( Rosa María Rey Buján)

 Aquel ano na árbore do Nadal colgamos os debuxos de Fermín: unha estrela, un sol e unha lúa; e abelorios do seu parecer. O cativo axudábame cos canapés mentres eu remexía o consomé coa mirada perdida. Rememoraba tempos lonxanos: a sopa de unto e galiña da miña nai, os doces, as partidas de brisca na casa da avoa... ata que alguén ousaba matarlle o tres e anoxada mandábanos para a cama. Lembraba cando subiamos ao monte pertrechados con sacos e a machada coma os ananiños de Brancaneves, buscando o pino perfecto e recollendo musgo para o belén. Daquela, os abelorios eran “made in” casa, agora a decoración renóvase seguindo a portada do “Hola”. Despois chegaron as áreas comerciais, as longas xornadas nos festivos e as colas para mercar o último agasallo. Fóronse os avós, os pais e el deixounos sos. 

Ceamos diante da tele sentados en almofadas no chan. No seu sitio puxen unha vela. 

-Asemellamos xaponeses! - ría Fermín. 

Logo, tomamos a súa torta de chocolate favorita.

 -Mamá, que celebramos? 

- O nacemento do neno que trouxo a luz ao mundo. 

-Entón... cantamos? Vou polo equipo. 

Imitábamos “América” de Nino Bravo aferrados ao micro sen pilas do karaoke cando nos sorprendeu un tintineo. Volteei a mirada á campanilla vacilante na árbore. 

-Os anxos amosan a súa proximidade.- pensei e as bágoas brotaron. Abracei ao meu pequeno. Entón souben que a dor dilúese no tempo, pero o amor fica no corazón mentres permanezan os recordos.

 Pomba Mensaxeira

viernes, 22 de enero de 2021

ENTREVISTA COA GAÑADORA DO CONCURSO DE MICRORRELATOS A ESTRADA DAS LETRAS

 Adicamos esta entrada a gañadora do concurso de a estrada das letras de micorrelatos, Rosa Rey.

Pinchando o seguinte enlace podedes escoitar a entrevista da gañadora, realizada por Fran no programa A galería de Radio Estrada.

Agardamos que a escoitedes e a desfrutedes, e que apoiedes cos vosos parabéns tanto a autora gañadora coma a Radio Estrada, a radio da nosa vila.

https://go.ivoox.com/rf/64139147


martes, 5 de enero de 2021

GAÑADORES 1º CONCURSO DE MICRORRELATO DE NADAL DE A ESTRADA DAS LETRAS

 Por fin chegou o día!!

Achéganse os Reis Magos e con eles como avanzadilla temos aos gañadores do primeiro Concurso de Microrrelatos de A Estrada das Letras.

Ante todo agradecer a participación e a gran acollida deste noso primeiro concurso, sodes do mellorciño.

Tamén dicir que tódolos relatos serán publicados no blog nas vindeiras semanas, para que poidades desfrutar das grandes achegas que tivemos.


E sen máis anunciamos aos gañadores.

O primeiro premio é para o texto seudónimo Pomba mensaxeira: título Un Nadal Atípico. Autoría Rosa María Rey Buján.

segundo premio é para o texto seudónimo Agata Triste, título O Nadal. Autoría María del Carmen Nogueira Tallón.

Os noso parabéns ás gañadoras, os vosos textos serán os primeiros en ser publicados, ademais de poñernos en contacto directo con vós para darvos os agasallos pola vosa calidade de escrita.

Aos demais todo o noso agradecemento pola participación, non deixedes de estar atentos a cando publiquemos o voso texto, e agardamos vervos en futuros concursos.

Un saúdo e deica o próximo texto.

lunes, 7 de diciembre de 2020

- HOMES - (Susana Perol)

 Con homes coma ti                                                                                                                                   non faría falla un "Déjala que baile"                                                                                                        nin un 8M                                                                                                                                                   e tampouco bandeiras ó alza


Con homes coma ti
o feminismo
debería ser recoñecido
"patrimonio de la humanidad"

Con homes coma ti
a empatía deixaría de ser sustantivo
para ser matrícula "cum laude"
e igualitario, adxetivo
para ser V.O.

Porque ensináchesme a subraiarme
co mesmo lápis que tacho os erros
porque fas do medo
un camiño transitable
e todo vai saír ben
aínda que sexa mentira
e nesta travesía,
eres código postal, mapa e dirección
e no meu pobo,
Avenida.


Susana P.C.