UN NADAL ATÍPICO ( Rosa María Rey Buján)

 Aquel ano na árbore do Nadal colgamos os debuxos de Fermín: unha estrela, un sol e unha lúa; e abelorios do seu parecer. O cativo axudábame cos canapés mentres eu remexía o consomé coa mirada perdida. Rememoraba tempos lonxanos: a sopa de unto e galiña da miña nai, os doces, as partidas de brisca na casa da avoa... ata que alguén ousaba matarlle o tres e anoxada mandábanos para a cama. Lembraba cando subiamos ao monte pertrechados con sacos e a machada coma os ananiños de Brancaneves, buscando o pino perfecto e recollendo musgo para o belén. Daquela, os abelorios eran “made in” casa, agora a decoración renóvase seguindo a portada do “Hola”. Despois chegaron as áreas comerciais, as longas xornadas nos festivos e as colas para mercar o último agasallo. Fóronse os avós, os pais e el deixounos sos. 

Ceamos diante da tele sentados en almofadas no chan. No seu sitio puxen unha vela. 

-Asemellamos xaponeses! - ría Fermín. 

Logo, tomamos a súa torta de chocolate favorita.

 -Mamá, que celebramos? 

- O nacemento do neno que trouxo a luz ao mundo. 

-Entón... cantamos? Vou polo equipo. 

Imitábamos “América” de Nino Bravo aferrados ao micro sen pilas do karaoke cando nos sorprendeu un tintineo. Volteei a mirada á campanilla vacilante na árbore. 

-Os anxos amosan a súa proximidade.- pensei e as bágoas brotaron. Abracei ao meu pequeno. Entón souben que a dor dilúese no tempo, pero o amor fica no corazón mentres permanezan os recordos.

 Pomba Mensaxeira